Lucia

Hallo allemaal,

Inmiddels hebben wij weer afscheid genomen van papa en mama Vrolings.
Het afscheid viel me erg zwaar en er zijn dan ook aantal wat tranen over
mijn wangen gerold. Eefje was ook helemaal uit haar doen en heeft tot 's avonds
half elf ons knettergek gemaakt met haar gejengel. Omdat de temperatuur hier nu enorm begint toe te nemen (mama van Erp dit is inderdaad pas echt hitte) zit Eefje helemaal onder de warmte uitslag. Vandaag heb ik van Norma zalf gekregen en we moeten haar 2 keer per dag douchen en inpoederen met maizena.
We zijn vanmiddag ook naar de kapper geweest en hebben haar haar heel kort laten knippen.

Het kindermeisje is inmiddels ook begonnen. Ze heet Lucia en heeft 3 kinderen (3, 5 en 9 jaar). Haar oudste kind woont bij haar zus in Chiapas (is de armste provincie van Mexico). Ik vind het heel vreemd om zo'n vrouwtje (ze is 26 jaar) in huis te hebben. Ik ben vooral verbaasd hoe wereld vreemd iemand kan zijn.
Ze heeft bijvoorbeeld nog nooit van internet gehoord en het lukte Dion en mij dan ook niet om uit te leggen wat wij doen. Naar de computer was ze ook aan het staren alsof het de eerste keer in haar leven was dat ze er een zag. In de auto wist ze niet hoe een autogordel werkte en toen ze wilde gaan koken stond
ze nogal te kijken van ons fornuis. Raar hoor dat mensen zo'n totaal ander leven dan ons hebben. Ik ben me er de afgelopen dagen dan ook weer volop van bewust geworden hoe goed we het hebben.
Tijdens het rondbrengen van mama's missie zijn we toch ook op erg armoedige plaatsen geweest. Mam had 900 euro opgehaald waarvan we 45 pakketten met voedsel hebben gemaakt. De
inkopen hebben we bij een grote supermarkt gedaan en uiteindelijk stonden ons enorm veel mensen te helpen (waaronder 3 managers).
Afgelopen zaterdag zijn we met Eric de eerste 22 pakketten gaan rondbrengen. De mensen waren erg overdonderd en vroegen zich af wat de tegenprestatie moest zijn. Het uitzoeken van de mensen ging gewoon op willekeur (wil huis zag er het armoedigste uit).
Op maandag zijn we met NOrma nog eens 23 pakketten gaan rondbrengen en hebben we wederom huizen gezien die niet meer waren dan hutten opgebouwd uit karton en rotzooi. Ook kwamen we nog bij een gezin waarvan een van de kinderen ongelukkig
geboren was. Norma (kinderarts) zei dat de jongen erg geholpen zou zijn met een operatie aan zijn benen (dan zou hij waarschijnlijk zelf kunnen lopen). Komende week gaan we een gesprek proberen te plannen met zijn ouders en kijken we eens
wat we voor hem kunnen doen (misschien ga ik nog een beroep doen op jullie centen daar in NL).

Met pa en ma heb ik afgelopen vrijdag nog geprobeerd te gaan snorkelen in Paamul, maar er stond een storm aan de kust. Op zondag was de wind gaan liggen, maar helaas was er nog teveel stroming in het water (waardoor je niks kon zien).
Pa en ma hebben het volgens ons enorm naar hun zin gehad en wij vonden het erg leuk dat ze hier waren. We hebben geprobeerd hen zoveel mogelijk te laten zien en hopelijk willen ze volgend jaar nog eens terugkomen.
Wel een gek idee dat je elkaar dag zegt en dan een half jaar niet gaan zien (voor mij in ieder geval wel, want ik zag ze normaal zo'n 3 keer per week).

Nou dat was het even
Greets Winny
ps waar blijven die kaarten die jullie gekregen hebben op het afscheid